Het is de laatste zaterdag van 2017. Ik heb een leuke dag voor de boeg. Vanmiddag Emmenaar Kjeld Nuis aanmoedigen op weg naar de Olympische Spelen.
Het is de laatste zaterdag van 2017. Ik heb een leuke dag voor de boeg. Vanmiddag Emmenaar Kjeld Nuis aanmoedigen op weg naar de Olympische Spelen. Dan gaat rond acht uur mijn telefoon. Dat belooft niet veel goeds. Politiechef Peter aan de lijn. We kennen elkaar al jaren. Hij belt nooit zomaar, zeker niet op dat tijdstip. Maar aan zijn stem hoor ik dat het echt mis is. Brand in de wijk Emmerhout. Het lijkt er al snel op dat er twee slachtoffers zijn. Kinderen. Ik kleed me snel aan. Mijn vrouw ziet na ruim tien jaar burgemeesterschap in een oogopslag dat het menens is. In de auto probeer ik niet te hard te rijden; het komt voor mij niet op een minuutje aan. Maar zo voelt het wel.
Als ik uitstap in Emmerhout, komt de regen met bakken uit de lucht. Het kleine straatje staat bomvol met brandweerwagens, politieauto’s en ambulances. Een agent loopt snel op mij af om mij te informeren. Het telefoontje klopte: felle brand, twee kinderen omgekomen, ouders naar het ziekenhuis, oorzaak onduidelijk. Of je een klap met een hamer tussen je ogen krijgt. Daar hoef je geen vader voor te zijn.
