Foto: Frank Jansen, Den Haag
Deze week is het de Week van de Toegankelijkheid. Daarom vragen we aandacht voor toegankelijke winkels, horeca, theaters, natuurgebieden, sportaccommodaties, festivals etc. en plaatsen we dagelijks een blog. Klik hier voor de blogs tot nu toe.
Het is eigenlijk absurd dat er een Week van de Toegankelijkheid moet bestaan. Om maar even met de deur in huis te vallen. Veel mensen worden al jaren buitengesloten. We vinden het inmiddels normaal dat er een Week van de Toegankelijkheid is, jaar in jaar uit. Nou, ik niet.
Natuurlijk zie ik wel in dat het nodig is omdat anders velen (letterlijk en figuurlijk) niet de drempel over kunnen van horeca, theaters, sportaccommodaties of winkels. Maar het is absurd dat dat niet allang kan.
We delen onze samenleving heel gemakkelijk in groepjes in. Waarbij de een wel mag meedoen en de ander niet. Ik krijg er elke keer weer de rillingen van als ik het zie gebeuren. Dan heb ik het over die letterlijke drempel bij de ingang van een café, maar ook over de angst die mensen voelen om als anders gezien te worden. En ik heb het óók over het gebrek aan geld om simpelweg te sporten, het theater te bezoeken of zelfs naar de winkel te gaan.
We zijn we het in dit land normaal gaan vinden dat er een voedselbank bestaat. Dat zijn dus mensen die niét gewoon boodschappen kunnen doen omdat ze niet genoeg geld hebben.
Ook vinden we het vrij normaal dat mensen met een speciale gemeentepas hun kinderen kunnen laten sporten omdat ze korting krijgen. Waarom krijgen zij deze pas? Omdat ze te weinig inkomen hebben. We vinden het voor mensen met een smalle beurs ‘een luxe’ als ze naar het theater willen of een museum willen bezoeken. Om maar niet te spreken over het bezoek aan een restaurant of bar - anders dan de snackbar - als je van een uitkering moet rondkomen.
Onder de laagverdieners zijn mensen met een beperking in de meerderheid. Deze groep krijgt niet genoeg arbeidskansen en komt zo op afstand te staan van de rest van de samenleving. Mensen met een beperking worden dus dubbel gepakt als het om toegang tot de samenleving gaat. Ik denk aan de jongeman met een Wajonguitkering die ik een tijd terug sprak. Hij vertelde mij hoe graag hij een aantal maanden geleden aanwezig had willen zijn bij een debat in de Tweede Kamer. Hij kon niet komen omdat hij geen geld had voor een treinkaartje. Hij is dus niet alleen uitgesloten van de arbeidsmarkt maar ook nog van sociale participatie.
Wat hij en alle andere mensen nodig hebben, is een kabinet dat met plannen komt om hen erbij te houden. Een kabinet dat met voorstellen komt waardoor zij zich gezien, gehoord en ondersteund voelen. Een kabinet dat met maatregelen komt op het gebied van werk en inkomen zodat hun bestaanszekerheid wordt vergroot. Het is een investering die keihard nodig is om de toenemende kloof tussen rijk en arm te dichten. Het is een investering in mensen die pech hebben in het leven of mensen die geboren zijn met een beperking waardoor ze vaak 1-0 achter staan in het leven.
In de politiek is er erkenning voor het probleem dat mensen aan de kant staan en dat er in Nederland sprake is van grote inkomensverschillen. Dat wordt vaak meteen weer weggepoetst door een vergelijking te maken met andere landen. In Nederland is het minder erg dan elders, wordt vaak gezegd. Dat is mooi voor de statistieken, maar wat schieten de werkende arme die naar de voedselbank moet voor eten, de dakloze jongere met schulden, de jongedame met een aangeboren spierziekte die zich een slag in de rondte solliciteert en de jongen met een Wajonguitkering die geen treinkaartje kan betalen, hiermee op? Helemaal niets!
Bij de LCR trekken we samen op met maatschappelijke organisaties, cliëntenraden en onze partners in het land en benoemen wij deze rauwe werkelijkheid van ontoegankelijkheid, van uitsluiting. Het kan echt anders. Door mensen te zien zoals ze zijn, ieder met een eigen talent. Dan is het soms ook nodig dat we die drempels weghalen of iemand een duwtje in de goede richting geven, begeleiding bieden als dat nodig is.
De allerhoogste drempel ligt bij het gebrek aan bestaanszekerheid. Als we eens zouden beginnen die weg te halen, dan zijn we al een heel eind.
Amma Asante
Voorzitter Landelijke Cliëntenraad (LCR)
