Zij zijn niet statistisch significant, dus veranderen wij de wet niet. Aldus Rutte en Hoekstra: duo Schraalhans en Dagobert dat opeens de deuren van het pakhuis op Duckburg wagenwijd openzet en aan het uitdelen slaat. Het is deze coronacrisis die alles veranderde; met ongekende snelheid schoot de overheid het bedrijfsleven met miljarden te hulp. En nog steeds wordt de portemonnee getrokken. De crisis heeft duidelijk gemaakt waar de zwakheden van ons systeem zitten. Die zitten vooral in de arbeidsmarkt: de positie van de (extreem grote aantallen) flex-werkers, zzp-ers, de kansenongelijkheid tussen hoog- en laagopgeleiden, van mensen met een migratie-achtergrond versus die van de Jansens. En vervolgens werkt dat door in de maatschappelijke structuur, waar de sociale ongelijkheid steeds maar toeneemt. Daar is het afgelopen decennium al het nodige over onderzocht en gedebatteerd, en (soms) is er beleid op gemaakt. Maar enig effect op het verminderen van die ongelijkheid heeft het allemaal niet gehad. Op een navrante manier heeft de crisis de ongelijkheid voor iedereen zichtbaar gemaakt: de kinderen zonder computer die geen digitaal onderwijs kunnen volgen, die niet thuis onderwezen kunnen worden door een geleerde of beschikbare pa of ma, de groepen waar de ziekte harder toeslaat: bij degenen zonder een thuiswerkberoep, of die werken in slechtere arbeidsomstandigheden, die wonen in dichtbevolkte wijken en die sowieso een slechtere gezondheid hebben, vaak samenhangend met sociaal-economische positie (nota bene nog steeds zes jaar verschil in levensduur).
'Het moet anders', 'de zorg is geen markt', 'de arbeidsmarkt moet op de schop, 'een sterkere overheid graag', 'we moeten naar het basisinkomen'. Zowaar ontwaakte er in het voorjaar een revolutionair elan, ook bij partijen waar je het niet van verwacht. Ontkennen dat er wat moet gebeuren, kan niet meer, zeker niet na de Macro Economische Verkenning van het CPB. Die stelt vast dat de coronacrisis de sociaal-economische ongelijkheid vergroot en de effecten van arbeidsdiscriminatie versterkt. Wat moet er dan gebeuren? Het CPB pleit voor het ondersteunen van getroffen groepen naar scholing en werk. Dat is een oproep aan onze sector W&I, en die staat klaar met nieuwe inzichten en aanpakken. Waarbij het gaat om respect voor de werkzoekende, er wordt geluisterd naar zijn verhaal. In Sociaal Bestek is ook deze keer weer te lezen hoe in deze 'dialoog'- werkwijzen zowel de werkzoekende als de consulent/coach beter tot zijn recht komt, met meer resultaat en welbevinden. De tijd is rijp, het is nu of nooit: bouwen aan en investeren in een andere bijstand, een met een positief mensbeeld als fundament.
Yvette Bommeljé Redactievoorzitter Sociaal Bestek
