Gemeenten zoeken onder druk van bezuinigingen naar mogelijkheden de kwaliteit van voorzieningen in het sociale domein op peil te houden. Is inkopen van resultaten dan wel een goede strategie? Gemeenten lopen het risico daarbij niet meer op resultaten te kunnen sturen. Alternatieve manieren van inkopen kennen dit risico niet.
Gemeenten willen niet langer AWBZ’tje spelen na de decentralisaties. Zij willen af van lange lijsten met productcodes en af van ‘uurtje factuurtje’. Vrijwel alle gemeenten onderzoeken momenteel hoe zij de ‘heilige graal’ vinden: het inkopen en bekostigen van resultaten. Dat dit makkelijker is gezegd dan gedaan blijkt wel uit alle ‘experimenten’ en ‘pilots’ die momenteel lopen. Gemeenten die al zeggen resultaten te bekostigen, lopen tegen problemen aan. De vraag is dus of inkopen op resultaten wel zo slim is en of je ook kunt sturen op resultaten, zonder op resultaten in te kopen. In deze bijdrage wil ik laten zien dat gemeenten het inkopen op resultaten beter kunnen laten, dat dit de inkoop veel makkelijker maakt en dat sturen op resultaten dan nog heel goed mogelijk is!
Definitie
Wat is resultaatgericht inkopen? Om resultaatgericht inkopen te definiëren maak ik gebruik van de effectketen. De effectketen bestaat uit de elementen ‘input’, ‘throughput’, ‘output’, ‘outcome’ en ‘impact’. Mensen en middelen maken de input. Deze mensen en middelen maken producten met behulp van processen. De processen maken de throughput. De producten maken de output. De geleverde producten moeten leiden tot bepaalde resultaten bij een cliënt of een doelgroep (van cliënten). Deze resultaten maken de outcome. Tot slot verwachten wij met de outcome een bepaald maatschappelijk resultaat te bereiken. Dit maatschappelijk resultaat maakt de impact.
