De volwasseneneducatie heeft als belangrijke maatschappelijke functie om de vaardigheden voor werk, opleiding, opvoeding of maatschappelijke participatie te vergroten. De volwasseneneducatie is georganiseerd via de Wet educatie en beroepsonderwijs (WEB). Gemeenten zijn verantwoordelijk voor de uitvoering van het beleid en krijgen op grond van de WEB budget om cursussen voor taal en rekenen in te kopen. Dit gaat om formele cursussen die worden aangeboden op een roc of door private taalaanbieders die opleiden tot een diploma. Om Amsterdammers te ondersteunen bij het verbeteren van de Nederlandse taal voorziet de gemeente Amsterdam in een aanbod volwasseneneducatie.1 Daarnaast geven bibliotheken, welzijnsorganisaties en vrijwilligersorganisaties in de stadsdelen invulling aan een flankerend taalaanbod, ook wel non-formeel taalaanbod genoemd. Non-formeel onderwijs wordt buiten de school gegeven, leidt niet op tot een diploma en wordt vooral verzorgd door vrijwilligers. Het non-formeel aanbod in de wijken wordt steeds belangrijker en maakt naast het stedelijk aanbod onderdeel uit van de basisinfrastructuur volwasseneneducatie. Dit non-formele taalaanbod is echter niet altijd overzichtelijk, vanwege de veranderlijkheid en grilligheid van het taalaanbod en het sociaal domein.2
Doel
Het doel van het onderzoek was om het non-formeel taalaanbod per stadsdeel in kaart te brengen en richtte zich op de netwerken waarin de non-formele taalaanbieders participeren, het taalaanbod, de organisatie, werkwijze en het bereik van de non-formele taalaanbieders. In totaal hebben er veertig verschillende non-formele taalaanbieders uit zeven verschillende stadsdelen meegedaan aan het onderzoek.
