De Hulpkaart is een instrument voor preventie bij de sluitende aanpak voor mensen met verward gedrag. De kaart versterkt de eigen regie van de Hulpkaarthouder en voorkomt escalatie. Op verschillende plekken in Nederland zijn Hulpkaarten succesvol geïmplementeerd en nog veel meer gemeenten kunnen hiermee starten.
In dit artikel laten we een aantal praktijksituaties zien waarin de Hulpkaart is ingezet en wat de meerwaarde daarvan is, voor de kaart- houder zelf en ook voor de samenleving. Vervolgens lichten we toe hoe gemeenten en andere maatschappelijke organisaties die ook Hulpkaarten willen maken te werk kunnen gaan.
Politiebureau vermeden
Koos de Boed, adviseur bij de Stichting Herstelproces, kent een hulpkaarthouder met psychische problemen, die in een situatie van stress de controle over al zijn spieren kan verliezen. Koos: 'Hij draagt de Hulpkaart zichtbaar in een houdertje. Onlangs gebeurde het inderdaad, midden in het centrum van de stad waar hij woont: hij kon niet meer praten en bewegen. Omstanders waarschuwden een politieagent die in de buurt was. De agent zag de Hulpkaart, las de tekst die erop stond en belde de contactpersoon op de kaart, de zus van de man in kwestie. Zijn zus kon hem tot rust brengen. Binnen een paar minuten was hij weer in zijn gewone doen en heeft de agent hem rustig naar huis begeleid. De Hulpkaart voorkwam dat hij werd meegenomen naar het politiebureau, waar naar alle waarschijnlijkheid een psychiater was opgeroepen.' Ook was het niet nodig een E33-melding (een melding van overlast door een verward of overspannen persoon) te doen. De Hulpkaart bespaarde de man een traumatische ervaring en de politie en de ggz onnodige inspanning.
