Werkaanpassing is een voorwaarde voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt om te kunnen participeren. Dat besef is gemeengoed geworden. De kunst om passend werk effectief en duurzaam vrij te spelen voor deze mensen, is minder wijdverspreid. Dit blijkt uit een onderzoek van de Universiteit Maastricht, SBCM en de FransNijhuisFoundation.
Volgens een recent rapport van het SCP1 zijn er in de ogen van werkgevers te weinig ‘geschikte functies’ voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Eén van de methoden waarmee in passend werk kan worden voorzien en een bewezen aanpak2, is in de praktijk bekend onder de naam Inclusief Herontwerp van Werk (IHW)3, 4 of functiecreatie.5, 6 Soms ook onder de minder toepasselijke benaming Jobcarving. De aanpak is bedoeld om het werk zo te organiseren dat al het talent op de arbeidsmarkt optimaal benut kan worden. Het gaat bij deze aanpak nadrukkelijk om het herverdelen van relevante en noodzakelijke ondersteunende werkzaamheden. Een effectieve en efficiënte herverdeling zorgt ervoor dat de zittende vaklieden en professionals zich optimaal kunnen richten op hun kerntaken (zie kader). Dit omdat de ondersteunende werkzaamheden worden toebedeeld aan mensen die niet (meer) passen in reguliere functieprofielen, maar wel goed in staat zijn deze werkzaamheden uit te voeren.
Duurzamer
Het uitgangspunt van IHW of functiecreatie is dat de inzet van mensen door de herverdeling duurzamer wordt. Enerzijds omdat de werkdruk voor de huidige personeelspopulatie gereduceerd kan worden en anderzijds omdat voor de (her)instromende werknemers structureel werk wordt vrijgespeeld en geen tijdelijk of additioneel werk. De arbeidsplaats blijft dan langer behouden, ook als de geplaatste werknemer vertrekt.
