Wetgever, bestuurders, gemeenten, organisaties en professionals: ze beogen met hun beleid en uitvoering allemaal de bescherming van het kind. Maar in de praktijk leidt het juist vaak tot verergering van de problemen. Door beter aan te sluiten op de dagelijkse praktijk van het kind en de oorzaak van zijn problemen, kan de druk op het gemeentebudget, het zorgstelsel en het juridisch bestel omlaag. Dat is goed voor het welzijn van het kind, en uiteindelijk ook voor de belastingbetaler.
Wetgever, bestuurders, gemeenten, organisaties en professionals: ze beogen met hun beleid en uitvoering allemaal de bescherming van het kind. Maar in de praktijk leidt het juist vaak tot verergering van de problemen. Door beter aan te sluiten op de dagelijkse praktijk van het kind en de oorzaak van zijn problemen, kan de druk op het gemeentebudget, het zorgstelsel en het juridisch bestel omlaag. Dat is goed voor het welzijn van het kind, en uiteindelijk ook voor de belastingbetaler.
In de Nederlandse samenleving benaderen we altijd het kind én zijn ouders.
In de Nederlandse samenleving benaderen we altijd het kind én zijn ouders. Dat uitgangspunt is uitsluitend gebaseerd op de stelling dat het kind altijd loyaal is aan beide ouders. Met name bij scheiding is de gehele keten van Jeugd- en Rechtsbescherming gericht op het – met toenemende drang en dwangmaatregelen – verplichten van ouders om gezamenlijk tot overeenstemming te komen, zodat het kind geen loyaliteitsproblemen ontwikkelt. Ontwikkelt het kind wel problemen, dan wijst men het loyaliteitsconflict aan als oorzaak en gaat de bal terug naar de ouders, die op deze manier honderd procent afhankelijk van elkaar blijven. De paradox: de huidige visie is gebaseerd op controle over beide ouders.
