Gemeentelijke belastingen en waterschapslasten vormen voor mensen met een laag inkomen een behoorlijke aanslag op het budget. Een kwijtscheldingsregeling kan uitkomst bieden. Maar de ene gemeente pakt dat heel anders aan dan de andere. Met zeer onwenselijke situaties tot gevolg. Wat kan het tij keren?
Uit een inventarisatie door de Landelijke Organisatie Sociaal Raadslieden (LOSR, Sociaal Werk Nederland) blijkt dat kwijtschelding per gemeente en waterschap behoorlijk verschillend is georganiseerd. Kwijtschelding, bedoeld als armoede-instrument, kan zo maar omslaan in kwijtschelding als drempel, of zelfs kwijtschelding als drukmiddel om andere kosten eerst te betalen.
De regels
Wie een belastingaanslag niet kan betalen kan bij de belastingdienst om kwijtschelding vragen. Aan de hand van het inkomen, woonlasten, premie ziektekostenverzekering, kindgebonden budget en een eventueel verschuldigde alimentatie, berekent de belastingdienst hoeveel je op jaarbasis kunt betalen, de zogenaamde betalingscapaciteit. Ook gemeenten en waterschappen kennen deze regeling. De berekening van de betalingscapaciteit is vastgelegd in de Invorderingswet 1990 en de daarop gebaseerde regels.
