Zonder te kloppen worstelde hij zich door de deuropening. Balancerend met een kop koffie in zijn ene hand en een been dat volledig aan het zicht werd onttrokken door een dikke laag gips, kwam hij al stuntelend de spreekkamer binnen gewaggeld. Terwijl de zweetdruppels op zijn voorhoofd parelden, ging hij op weg naar de stoel die uitnodigend op hem wachtte. Eenmaal binnen liet hij zich al hijgend en puffend in de gereedstaande stoel ploffen. Als een vorst op zijn troon zat hij eerst even bij te komen van zijn inspanningen. Nadat hij zijn ademhaling tot een normaal niveau had weten terug te brengen, vroeg ik hem uiterst beleefd waarmee ik hem van dienst kon zijn.
Rekening van de zorgverzekeraar
Hij bleek een man van weinig woorden. Hij dronk zijn koffie slurpend en genoot zichtbaar van het stilte moment. Ondertussen graaide hij met zijn andere hand in zijn binnenzak en legde een rekening van zijn zorgverzekeraar op tafel. Op de brief prijkte een openstaand bedrag van € 385,00. “Dat kan ik niet betalen met de uitkering die ik van jullie krijg”, zei hij.
“U wilt bijzondere bijstand aanvragen voor het eigen risico?” vroeg ik hem. Hij bewees een man van weinig woorden te zijn door een kort bevestigend antwoord. Ik legde hem uit dat hij altijd een aanvraag mocht indienen. Op grond van mijn professionaliteit en uit ethische overwegingen leek het mij op dit moment gepast om hem mee te delen dat de kans op het honoreren van de aanvraag niet erg groot was. Met de nodige afkeer en met tegenzin legde ik hem uit dat de kosten van het eigen risico behoren tot de zogeheten incidentele algemene kosten van het bestaan en dat hij daarvoor had moeten sparen of nu zou moeten gaan lenen.
Uitkering verhoogd?
Hij begreep het sneller dan dat ik ingeschat. “Dus ik moet het vanuit de uitkering betalen,” zo luidde zijn conclusie. Wetende dat dit niet mogelijk was, liet ik de vraag onbeantwoord en liet een bewuste stilte vallen. Niet dat dit hem uit het veld sloeg. Integendeel! Hij vroeg mij of sinds de invoering van het eigen risico in 2008 de uitkering was verhoogd met het bedrag van het verschuldigde eigen risico. Ik antwoordde ontkennend.
Zijn conclusie was kort, maar daarom niet minder waar. “Dus ik moet meer kosten voor eigen rekening nemen zonder verhoging van het inkomen?” Ik zocht wanhopig naar woorden die de gevoelens van onrecht bij hem de kop in zouden kunnen drukken. En terwijl ik zocht naar woorden die ik nooit zou kunnen vinden, kwam hij met zijn slotakkoord: “Dat is hetzelfde als jouw werkgever jou vraagt meer uren te gaan werken voor het zelfde loon! Dat gezegd hebbende nam hij afscheid en vertrok. Zijn opmerking dreunde diep door in mijn gedachten. Uiteindelijk kwam ik tot dezelfde conclusie -Vreemd dat bij de invoering het eigen risico de norm nooit is verhoogd-.
Al zuchtend bedacht ik mij, zelfs het mooiste vak ter wereld heeft een keerzijde.
Tjalling Smit, Juridisch Adviseur
