Deze week is het de Week van Lezen en Schrijven. Daarom plaatsen we dagelijks een blog van iemand die zich met hart en ziel inzet voor het verminderen van laaggeletterdheid in Nederland. Klik hier voor de blogs tot nu toe.
Van toiletjuf naar Taalambassadeur, vlogger en boegbeeld van een eigen glossy. Het verhaal van Addy van Meerten (63 jaar).
Ik heb 8 jaar lagere school gedaan. Ik ben daar twee keer blijven zitten. Daarna ging ik naar het ihno, de individuele huishoudschool. Die heb ik niet afgemaakt, ik werd gepest en had geen zin meer in school. Op mijn 15e ben ik daarvan af gegaan en ben direct aan het werk gegaan. Ik heb van alles gedaan: bij een slagerij gewerkt, een wasserette, een atelier, thuis inpakwerk gedaan enzovoort. Uiteindelijk ben ik als toiletjuffrouw terecht gekomen bij V&D La Place. Nou, iedereen weet wat daarmee is gebeurd: ik kreeg mijn ontslag en kwam in de WW. Ik was toen 57 jaar. Van de UWV moest ik 4 keer per maand solliciteren. En ik wilde graag werk, dus schreef ik sollicitatiebrieven.
Een keer kreeg ik na twee uur al een afwijzing. Wat was ik kwaad! Het was ook nog van een bedrijf waar ik al eerder had gewerkt. Hoe kan het nou dat ze me na 2 uur al kennen en afwijzen. Toen heeft iemand van een forum op internet die brief gelezen en die heeft mij gezegd: als je zulke brieven schrijft dan is het logisch dat ze je afwijzen. Ik schreef alles aan elkaar, geen punten en komma’s en ook geen hoofdletters. Toen moest ik ook nog een tetst doen bij de UWV en daar hebben ze me ook gezegd dat ik mijn schrijven moet verbeteren. Ze hebben mij naar Stichting Lezen en Schrijven verwezen. Die heb ik gebeld, want ik wou echt weer aan het werk. En die hebben een telefoonnummer gegeven van school, van het ROC.
Dus ging ik op mijn 57ste terug naar school. Die stap was wel groot. Maar toen ik hoorde dat we een klein klasje hadden in onze eigen bibliotheek in Beneden-Leeuwen viel dat toch mee. We zaten daar ook maar met z’n 5-en. In dat Taalhuis kregen we telkens een halve dag les. We moesten iets opschrijven en dat dan voordragen aan elkaar. Het bleek zo te zijn, dat wat ik vertelde heel wat anders was dan dat ik opschreef. Het praten ging veel beter dan het schrijven. Ik schreef zonder punten, ik vergat woorden, ik kon eigenlijk geen zinnen netjes opschrijven.
Mijn lerares heeft toen gezegd dat ik veel heb meegemaakt in mijn leven en dat ik gewoon door moest gaan met schrijven over wat ik heb meegemaakt. Ik ging toen schrijven over wat ik meemaakte als toiletjuffrouw, want daar hoor je natuurlijk van alles. Dat schrijven vond ik steeds leuker. Op een gegeven moment heeft onze wethouder gevraagd of ik Taalambassadeur wilde worden. Dat heb ik toen graag gedaan, want je kunt het verschil maken. Dat je moeilijk leest en schrijft zie je niet van de buitenkant. Je kunt anderen motiveren om weer naar school te gaan door je eigen verhaal te vertellen. En we geven advies aan organisaties, zoals banken, ziekenhuizen, de GGD etc. We testen bijvoorbeeld brieven of ze begrijpelijk zijn. Zelf heb ik nu veel meer zelfvertrouwen dan vroeger.
Ik heb ook een eigen glossy, de Addy, met mijn verhalen erin. Die ligt nu bij de bibliotheken en het ROC. Twee jaar geleden heb ik kennis gemaakt met José. Zij heeft altijd op de kermis gewerkt en moest ook weer leren lezen en schrijven. José durfde geen Taalambassadeur te worden en ik heb haar toen over de streep getrokken. Zij kwam op het idee om te vloggen. Dat doen we nu als de Taalmeiden.
In deze Week van Lezen en Schrijven gaan we de hort op, we gaan naar allerlei instanties om ons verhaal te doen en om te testen. We hopen dat bijvoorbeeld de UWV en de Belastingdienst ook eens door ons een test laten doen. Die maken het zo moeilijk. Daarom is het belangrijk om ons verhaal te blijven vertellen.
Addy van Meerten, taalambassadeur Rivierenland
(opgetekend door Yvet Bommelje, red. Sociaal Bestek)
