De gegevensuitwisseling tussen schuldhulpverlenende instanties en schuldeisers is al jaren een punt van aandacht. Door het uitblijven van een breed gedragen digitale oplossing worden hulpverleningstrajecten onnodig vertraagd. Een oplossing is dus noodzakelijk. Wat zijn de mogelijkheden? En wat betekent dat voor de schuldenaar, schuldhulpverlenende instantie en schuldeiser?
Volgens cijfers van de NVVK, de branchevereniging voor schuldhulpverleners, melden zich jaarlijks zo’n negentigduizend mensen aan voor schuldhulpverlening. Gemiddeld bedraagt de schuld dan ruim veertigduizend euro, verdeeld over vijftien schuldeisers. Gemeenten zijn conform de Wet gemeentelijke schuldhulpverlening (Wgs) verantwoordelijk voor schuldhulpverlening. Dit is maatwerk, gezien de diversiteit aan situaties waarin mensen verkeren. Om dit maatwerk te kunnen leveren hebben gemeenten informatie nodig over de situatie van de schuldenaar. Bij het verzamelen van deze gegevens is de schuldenaar de eerste bron van informatie. Schuldenaren hebben in veel gevallen echter niet het overzicht over hun financiële situatie of weten niet hoe zij deze informatie kunnen verkrijgen. Dit gebrek aan overzicht en administratieve vaardigheden is juist vaak één van de oorzaken van de schulden.
Het is daarom niet effectief om een schuldenaar verantwoordelijk te maken voor het aanleveren van het financiële overzicht. Maar het overzicht is wel nodig, om te achterhalen of er sprake is van een crisissituatie en om de daadwerkelijke hulpvraag te bepalen. De schuldhulpverlening vraagt deze gegevens daarom op bij de bron, de schuldeiser. Digitale informatie uitwisseling vindt nog zelden plaats. Het gebeurt voornamelijk schriftelijk, met vertraging en mogelijk verslechtering van de financiële situatie van de schuldenaar tot gevolg. Een lange doorlooptijd en periode van onzekerheid werkt stress verhogend voor de schuldenaar, en dat werkt door op alle leefgebieden binnen het sociaal domein.
