De meeste lokale overheden gaan uit van rechtmatigheid, kwantiteit, heldere structuren en chronologische fasering. Terwijl inwoners leven in een andere werkelijkheid: die van gevoel, dagelijkse chaos, relaties en kwaliteit. Narratief waarderen kan de logica van de gemeente en het paradigma van inwoners respectvol combineren. Dat ervaar ik als gemeente-antropoloog én inwoner.
Stel je voor: je woont sinds kort op een nieuwe plek en dan blijkt je nieuwe buurman een kwaadaardige, zelfingenomen kwelgeest te zijn. Zijn huis zag er al niet erg opgeruimd uit, maar sinds enkele dagen schreeuwt hij naar je kinderen en je moeder als zij op bezoek komt. Op een dag bedreigt hij jou en je kinderen met zijn samoerai-zwaard. Met een verwarde, maar valse blik barricadeert hij de toegang tot je huis. Angstig blijf je wachten op de parkeerplaats, je twee kinderen blijven nog even in de auto. En je bent niet de enige, ook de andere buren heeft hij bedreigd.
Samen met die buren stap je naar de gemeente om hulp te vragen. De situatie is onhoudbaar en de buurt is niet veilig en leefbaar. Prima timing, want in die periode propageert de gemeente leefbare buurten voor iedereen.Luisteren naar ervaringen van inwoners en hun waardering van sociale voorzieningen zou te veel tijd kosten en te subjectief zijn.
En dan. Vanaf het moment dat je de lokale overheid inschakelt, wordt de dagelijkse leefpraktijk gevat in systeem. Ervaringen en gevoelens mogen eenmalig op schrift gesteld worden, bij voorkeur zoveel mogelijk geobjectiveerd en gekwantificeerd. Procedures worden gestart en indicaties voor dwangzorg, dagelijks politiebezoek en uiteindelijk een gebiedsverbod worden gesteld, zo objectief en rechtmatig mogelijk.
