Een derde van de uitkeringsgerechtigden krijgt psychische zorg. Velen willen werken, maar gemeenten of UWV beschouwen hen als onbemiddelbaar. De laatsten gaan, samen met de ggz, werkgeversservicepunten en cliëntenorganisaties de arbeidsparticipatie van psychisch kwetsbaren vergroten, onder andere met Individuele Plaatsing Steun. Hoe overbruggen zij de afstand tussen zorg en arbeid?
Ruim een derde van alle uitkeringsgerechtigden in Nederland ontvangt psychische zorg. De meesten in de ziekte- en arbeidsongeschiktheidswet. Van de bijstandsgerechtigden gebruikte 30,9 procent in 2013 psychische zorg.1 Veel mensen zouden graag betaald aan de slag gaan2, maar staan onvrijwillig aan de kant. Gemeenten vinden hun loonwaarde te laag en/of UWV-arbeidsdeskundigen beschouwen hen snel als onbemiddelbaar. Te snel, vinden jobcoaches die werknemers met ernstige psychische aandoeningen intensief begeleiden met de methodiek Individuele Plaatsing en Steun (IPS). Het kabinet-Rutte II stak 3,5 miljoen in de samenwerking tussen ggz, gemeenten en UWV. Arbeidsmarktregio’s hebben van dit geld plannen gemaakt om de participatie van psychisch kwetsbare mensen te vergroten.
In de stad Utrecht werkten ggz-instellingen en gemeente al samen op het gebied van dagbesteding en vrijwilligerswerk door de (o)ggz doelgroep. Drie ggz instellingen, drie gemeenten en het UWV vonden elkaar ook gemakkelijk op regionaal niveau en stelden een plan van aanpak op: Werk herstelt. ‘De partners vinden het belangrijk dat er iets gebeurt. Bijstandsgerechtigden, Wajongers en arbeidsongeschikten met een ernstige psychische aandoening verrichten vaak geen betaald werk, terwijl zij mogelijk wel arbeidsvermogen hebben en graag willen werken. Zij vormen een grote groep,’ zegt Cris Bergmans, projectleider regionale samenwerking in Midden-Utrecht.
