Duizenden professionals spannen zich dagelijks in om mensen aan het werk te helpen. Die professionals is voorgehouden dat mensen zonder werk van alles moeten en dan komt werk vanzelf: harder zoeken, zich netter kleden, beter solliciteren en de taal leren spreken. Dan komt werk vanzelf. Geen droombaan, maar brood op de plank.
DOOR Marcel van Druenen
Volhouden en pakken wat je pakken kan, want alles is beter dan niets. Met dit advies moedigde het UWV werkzoekende jongeren tijdens de vorige crisis aan om tijdelijk werk te blijven zien als opstap naar een serieuze carrière. Dit mantra is kenmerkend voor de praktijk waarin optimisme als wapen wordt ingezet om mensen zonder inkomen te motiveren om werk te zoeken en te accepteren. Ook al is het beneden hun niveau, ook al is het beroerd werk, zonder perspectief op beter en zonder perspectief op werk- en bestaanszekerheid.
Trainingen in hoop
‘Wreed optimisme’ noemt Josien Arts het in haar onderzoek naar de praktijk van sollicitatietrainingen bij gemeenten. Het zijn trainingen in hoop, optimisme en volharding zonder reëel perspectief op werk. De realiteit van de precaire en voor velen kansloze arbeidsmarkt wordt niet ontkend, maar voor een actieve houding zouden positieve gedachten nodig zijn. Het maakt bijstandsgerechtigden echter kwetsbaar voor uitbuiting, volgens Arts.
Gerard Sangers [1] beschrijft de kansloosheid van het verblijf in de bijstand vanuit zijn eigen perspectief. Altijd een goede baan gehad en hard gewerkt, maar door pech in de bijstand beland. En door administratief geneuzel in de schulden. Vervolgens werd hij een speelbal van re-integratie interventies die nergens toe leiden. In elk geval niet tot een perspectief op de gerespecteerde baan waar hij zo naar verlangt.
Dit was slechts een preview van het hele artikel. Altijd op de hoogte zijn van de laatste stand van zaken in het sociaal domein? Neem dan een abonnement op Sociaal Bestek.
