Onlangs stapte ik vol verwachting in de trein naar het LCR-congres, om inspiratie op te doen in de kennissessie ‘Ervaringsdeskundigheid bij armoede’. Bij cliëntenraden is ervaringsdeskundigheid immers een onontbeerlijk goed om de belangen van je lotgenoten te kunnen behartigen. Zeker als het gaat over armoede en armoedebestrijding.
Onlangs stapte ik vol verwachting in de trein naar het LCR-congres, om inspiratie op te doen in de kennissessie ‘Ervaringsdeskundigheid bij armoede’. Bij cliëntenraden is ervaringsdeskundigheid immers een onontbeerlijk goed om de belangen van je lotgenoten te kunnen behartigen. Zeker als het gaat over armoede en armoedebestrijding. Het gat in kennis over het leven in armoede tussen uitkeringsgerechtigden en beleidsmakers alsook uitvoerders blijkt nog steeds te groeien, zo niet onoverbrugbaar te worden. Dat is te zien aan de lappendeken van beleidsmaatregelen ter bestrijding van de armoede. Maatregelen die geen wezenlijke zoden aan de dijk zetten. De beleidsnota’s gaan uit van de ideologie dat succes een keuze is en werkloosheid en (financiële) problemen je eigen schuld zijn.
Dwang
In de praktijk worden we daarbij geconfronteerd met strengere keuringen voor garantiebanen, verplichte tegenprestatie, kostendelersnorm en opgevoerde boetebepalingen. Mensen worden gedwongen deel te nemen aan proefplaatsingen, werkervaringsplekken, stages en participatiebanen en opgelegd vrijwilligerswerk. Gezamenlijk leveren zij (vrijwel) gratis een bijdrage aan verdere verdringing op de arbeidsmarkt. Hoezo een vrije keuze om uit de armoede te komen? Reguliere banen zijn er niet en de uitkeringen zijn de laatste tien jaar structureel verlaagd en hebben velen in armoede gedreven.
