Wat maakt een wijkaanpak succesvol en wat juist niet? In een webinar onder leiding van expert Co Politiek gingen de auteurs van dit artikel in op deze vraag. Ze deden dat aan de hand van een evaluatie van de broedplaatsmethode [1] en bespraken de werkzame én niet werkzame principes die nodig zijn om door te kunnen pakken naar een succesvolle wijkaanpak.
DOOR Frans de Vijlder en Nathan Rozema
Ter introductie een voorbeeld van de perverse effecten van het aanbestedingsdenken. Stel: je werkt als mbo-opgeleid administratiemedewerker bij een welzijnsorganisatie, die erop gericht is om mensen in een kwetsbare positie te ondersteunen. De taak van deze organisatie wordt door de gemeente periodiek openbaar aanbesteed. Om in een volgende gemeentelijke aanbesteding concurrerend te kunnen zijn met andere aanbieders in het sociaal domein, wordt de bedrijfsvoering gestroomlijnd. Als gevolg daarvan verlies jij je baan. Ongeveer gelijktijdig gaat er in je privéleven het een en ander mis. Je moet naar een andere woning en bouwt een huurschuld op bij de woningcorporatie. Je wordt je huis uitgezet en raakt dakloos. Je hebt als dakloze hulp en opvang nodig, maar omdat je niet aan de drank en de drugs bent, krijg je geen indicatie… Dit is zeer beknopt het verhaal van ‘Ed’. De ironie druipt ervan af.
Professionele organisaties in het publieke domein worden door de inrichting van het systeem gedwongen keuzen te maken, die voor mensen de problemen alleen maar erger maken, terwijl de mooie woorden in hun missie en visie precies het omgekeerde betogen met termen als menswaardig bestaan, leefbaarheid en veiligheid, kansen bieden, zorg en ondersteuning waar nodig. Wie een tikkeltje (te) cynisch is, ziet een systeem dat heel veel geld kost, waar relatief veel hoogopgeleide en goed betaalde mensen werken en dat zijn eigen clientèle – en daarmee bestaansrecht – genereert. En een gemeentelijke en nationale overheid die dat in stand houden.
