Wat is de volgende stap die nodig is om de participatieve democratie verder te brengen? In het op 10 juni verschenen boek ‘Leren in Participatieland’[1] hebben we geprobeerd deze vraag te beantwoorden. Dat deden we op basis van anderhalf jaar onderzoek bij 8 overheidsorganisaties, met 24 casussen, op basis van ruim 80 interviews en aangescherpt door ruim 10 leerbijeenkomsten.
DOOR Steven Blok en Henk Wesseling
‘Participatie’ en de ‘participatiesamenleving’ zijn inmiddels niet meer weg te denken uit het publieke debat. Het begrip participeren kent grofweg twee invullingen in het huidige vertoog over inrichting van de samenleving:
• Participeren als ‘het naar vermogen individueel meedoen aan de samenleving en vormgeven aan het eigen leven’[2], denk aan de Participatiewet;
