Mijn hele werkende leven begeef ik mij in het sociale domein. En dat is alweer zo’n 37 jaar. In die periode kwam en ging een veelheid aan wetten. Maar het kernprobleem bleef hetzelfde: een grote groep mensen die het niet redt in onze samenleving. Inspiratie is en blijft dus nodig.
DOOR Irene Thuis, Illustratie Bob van der Meijden
In de eerste jaren van mijn loopbaan gebruikten we het woord domein nog niet. Ik begaf mij vooral binnen de muren van de sociale dienst, soza, ofwel ‘de soos’. Een wereld die ik niet kende uit mijn persoonlijke achtergrond maar waar ik me wel thuis voelde. En dat geldt nog steeds. Het sociaal domein is een wereld die altijd in beweging is. In de opeenvolgende sociale zekerheidswetten veranderden inhoudelijke keuzes en accenten. Er kwam meer of minder aandacht voor fraudebestrijding; meer of minder ondersteuning bij re-integratie activiteiten; er waren wijzigingen in financiële stelsels en rondom uitkeringsverstrekking.
En toch, als ik door mijn oogharen kijk, blijft uiteindelijk de kern hetzelfde en lijkt er weinig veranderd. Er is nog steeds een grote groep mensen in onze samenleving die het niet redt op eigen kracht. Dat kan een (al dan niet tijdelijk) financieel vraagstuk zijn. Maar ook de toenemende complexiteit van onze samenleving en het hoge verwachtingspatroon ten aanzien van zelfredzaamheid leidt er toe dat mensen langs de zijlijn staan.
