Angelique Kesselaar werd op haar tiende voor het eerst uit huis geplaatst. Nu is ze 27 en woont ze sinds kort op haar zelf, met begeleiding vanuit Ambiq. Angelique deelt haar ervaringen met de zorg graag met de lezers van Sociaal Bestek, om een positief geluid te laten horen.
Hallo allemaal. Ik ben Angelique Kesselaar, 27 jaar. Sinds afgelopen januari woon ik op mezelf, samen met mijn poezenkind Dushy. Ik heb een relatie van bijna tien jaar. Ik ben een gediplomeerde (hobbyist) nagelstyliste en parfum consulent.
Ik heb in mijn leven op veel groepen gewoond. Op mijn tiende ben ik voor het eerst uit huis geplaatst. Dat was omdat mijn ouders uit elkaar gingen en voor de rust ben ik een jaar uit huis geweest. Toen woonde ik op een behandelgroep met zeven kinderen. Dat was om te stabiliseren. Daarna ben ik gewoon weer bij mijn moeder gaan wonen, maar helaas werkte dat niet en na een jaar ben ik nogmaals uit huis geplaatst. Toen kwam ik op een jeugdgroep terecht, ook weer met zeven kinderen. Dit vond ik erg zwaar, maar ja dat kan natuurlijk ook komen omdat ik zo’n beetje in de puberteit kwam, het was allemaal erg druk.
Na ongeveer drie jaar ben ik verhuisd naar een gezinshuis. Hier waren we met vijf kinderen en pleegouders. Het was echt net een gezin. Dit is voor mij super goed geweest. Want ik had een opleiding praktijkonderwijs en daar heb ik de opleiding horeca assistent gedaan en uiteraard gehaald. Helaas heb ik niks meer aan deze opleiding, in verband met een beperking aan mijn enkel en daardoor ben ik ook volledig afgekeurd. Toen werd ik zeventien en moest ik weer verhuizen, dat was naar een zorgboerderij, voor volwassenenzorg, ook van Ambiq. Dit was echt om te wonen als volwassenen. We waren met 23 mensen, verdeeld in groepen met vaste begeleiders. In eerste instantie liet de groepsleiding mij een beetje gaan. Ik was zeventien jaar en vond dat ik alles wel zelf kon.
