2015 was voor mij een jaar vol wachtlijsten, diagnostiek en het aansturen op hulp. Vanwege de ontwikkelingsproblemen van onze zoon, kregen we te maken met de huisarts, de eerstelijnsggz, de jeugd-ggz, school, passend onderwijs, wijkteam, leerlingenvervoer en andere partijen. Als ouder en cliënt was ik enorm veel tijd kwijt om passende hulp te organiseren.
Daarnaast houd ik mij professioneel ook bezig met de zorg. Bij Movisie, het landelijk kenniscentrum voor sociale vraagstukken. Ik merkte dat ik in gesprekken met professionals over mijn zoontje mijn professionele bagage niet kan en wil ‘uitzetten’. In dit artikel kijk ik met die professionele blik naar mijn eigen cliëntervaringen. Ik begon een logboek bij te houden, want ik bleek de enige die het hele overzicht had. Hoeveel inspanningen kostte het nou precies om passende hulp voor mijn zoontje te krijgen? En hoe verliep het samenspel tussen ouders en professionals in een periode waarin de druk op kind en gezin voor de (professionele) omgeving niet te bevatten hoog is.
Langdurig
Mijn zoon volgde regulier onderwijs, was vijf jaar, en we waren van de huisarts doorverwezen naar generalistische ggz en na diagnostiek naar een wachtlijst bij de jeugd ggz specialistisch. In de tussentijd ging het niet goed met hem, met ons, en op school. Om extra ondersteuning in het regulier onderwijs voor elkaar te krijgen ontstond een dialoog van acht maanden: wat ervaren wij thuis, wat ervaren de docenten op school en wat halen ggz professionals uit de diagnostiek? Tijdens deze periode kregen we als gezin geen hulp. Mijn zoon zou groep twee overdoen, met een handelingsplan, aangevuld met advies van de ggz.
