Cliënten en hun advocaat zoeken naar de uitgang van het doolhof van de sociale zekerheid. Vier casussen uit de praktijk van alledag roepen vragen op als: Is dit bureaucratie of is het Kafka? Of is het onwil van de uitvoeringsorganisatie om van fouten te leren? Een analyse van de oorzaken, plus oplossingsrichtingen.
Komt een vrouw bij een advocaat. Ze is uit Eritrea gevlucht. Ze is getrouwd, maar haar echtgenoot heeft ze al jaren niet gezien. Ze wil in Nederland scheiden en een bijstandsuitkering, berekend naar de alleenstaandennorm. Eenvoudige casus, zou je zeggen.
Een Nederlandse man van 21 jaar heeft een verstandelijke beperking. Hij krijgt een pgb op grond van de Wet langdurige zorg (Wlz). Hij heeft te maken met zowel het Zorgkantoor als de SVB. Gelukkig heeft hij een curator. Goed geregeld, zou je denken.
Een dame heeft de Marokkaanse en Nederlandse nationaliteit. Zij krijgt huurtoeslag op basis van haar Nederlandse inkomen (bijstand). Zij trouwt in Marokko met een Marokkaan. Hij heeft geen baan en dus geen inkomen. De Belastingdienst, afd. Toeslagen besluit evenwel toch de toeslagen in te trekken. Mevrouw maakt zelf bezwaar. Eenvoudig toch?
