Onder de vlag van City Deal Inclusieve Stad werken vijf gemeenten en drie ministeries gezamenlijk aan problemen in het sociaal domein. In de vorige editie van Sociaal Bestek besprak wethouder Jeroen Olthof van deelnemende gemeente Zaanstad de knelpunten in een column. In dit nummer deelt hij zijn visie op de woningmarkt.
De City Deal Inclusieve Stad ligt in lijn met de bedoeling van de decentralisatie: het meer centraal stellen van de leefwereld van de betrokken burger. Het traditionele – tot een bestuurlijke reflex verworden – denken in gelijke hokjes en eenduidige regelgeving in het sociaal domein moet daarbij overboord: gemeenten vervangen dit voor een integrale aanpak op maat. Daarin staat de betrokkene, het gezin en de hulpvraag centraal. Zorg en ondersteuning bieden van de juiste kwantiteit en van goede kwaliteit, maar binnen een betaalbaar en beheersbaar raamwerk, is hierbij het doel. Hoewel deze verschuiving van aanpak met een paar pennenstreken is op te tekenen, komt er veel kijken bij maatwerk. Jeroen Olthof is wethouder in Zaanstad met onder meer zorg en wonen in zijn portefeuille: ‘Nu pas wordt goed zichtbaar hoe hetzelfde systeem dat decennia lang is opgetuigd om sociaal-maatschappelijke problematiek aan te pakken, het daadwerkelijk ondersteunen op individueel niveau in de weg zit. We moeten een einde maken aan het systeemdenken. Niet in de kramp schieten van nieuwe regels maken, maar juist flexibeler omgaan met wat we al hebben. Dat betekent ook dat we ervoor moeten waken dat nieuwe oplossingen niet worden “gestandaardiseerd”. Vernieuwing in het sociaal domein en succesvolle aanpak in de praktijk moeten we dus niet in beton gieten. Oplossingen moeten uniek blijven. Het gaat om een flexibele mindset. Dat zijn we niet gewend.’
Ronald en Tobie
De achtenveertigjarige Ronald en zijn trouwe labrador Tobie waren jarenlang vaste gezichten van het Burgemeester in ‘t Veldpark. Met enkel een versleten festivaltentje als onderdak bracht het onafscheidelijke duo de nachten door in het gemeentegroen. Uiteraard was Ronald een bekende van de gemeente; menige dienst binnen het sociaal domein poogde hem door de jaren heen van de dakloosheid te verlossen. Daarvoor moest hij eerst voldoen aan de vereisten en regels alvorens de hulp kon worden geactiveerd. Maar Ronald heeft onder meer problemen met autoriteit. De systeemfuik waar hij en Tobie doorheen moesten bleek keer op keer een onneembare hindernis. Opvanglocaties accepteerden bijvoorbeeld geen hond, terwijl Tobie en Ronald onafscheidelijk zijn. Dus bleef Ronald zijn tentje opzetten in het park, en blééf de gemeentelijke handhaving hem er wegsturen. Pas nadat Zaanstad de regels voor toegang tot hulp voor Ronald even terzijde schoof, en hulp op maat bood (eerst een woning, dan de rest), verdween het koppel van straat.
