Armoederisico het hoogst in Amsterdam en Rotterdam

Iedereen in Nederland heeft in beginsel een dak boven zijn hoofd, hoeft geen honger te lijden, heeft kleding en toegang tot medische zorg en onderwijs. Van armoede, of beter gezegd inkomensarmoede, is sprake als het inkomen niet voldoende is om een bepaald consumptieniveau te realiseren dat in Nederland als minimaal noodzakelijk wordt geacht. CBS bakent armoede af aan de hand van de lage-inkomensgrens. De lage-inkomensgrens weerspiegelt een vast koopkrachtbedrag in de tijd. De grens is afgeleid van het bijstandsniveau voor een alleenstaande in 1979, toen deze in koopkracht het hoogst was. Voor meerpersoonshuishoudens is deze grens met behulp van equivalentiefactoren aangepast aan omvang en samenstelling van het huishouden. De inkomensgegevens hebben betrekking op huishoudens waarvan de hoofdkostwinner gedurende het gehele jaar een inkomen had. Studentenhuishoudens en bewoners van instellingen, inrichtingen en tehuizen zijn buiten beschouwing gelaten. Omdat de inzichten van wat armoede precies is subjectief zijn, spreekt CBS bij een inkomen onder de lage-inkomensgrens van een huishouden met kans op armoede of van een huishouden met een laag inkomen. In 2013 kwam de lage-inkomensgrens voor een alleenstaande uit op 1010 euro en voor een echtpaar met twee kinderen op 1900 euro.