Stel je voor, een eiland zo groot als Texel. Gelegen in het Caribisch gebied, omringd door de blauwe Caribische zee. Temperatuur op het eiland: 30 graden het hele jaar door. Watertemperatuur, zo’n 27 graden.Voornaamste bron van inkomsten: toerisme, voornamelijk Amerikaanse gasten. Die genieten van het witte strand, het warme weer en de blauwe zee. Maken veel uitstapjes met boten, zoals grote catamarans, waarmee ze gaan snorkelen en van de “sunset” genieten.
Is er op dit eiland misschien een roeivereniging? Nee. Toch wordt er geroeid.
Er was eens een ‘heer van stand’. Hij kwam van Nederland, waar hij naast rechter ook voorzitter van een burger-roeivereniging was, naar Aruba. Bij zijn oude roeivereniging was in de jaren 90 een afdeling in het leven geroepen die roeide met mensen met een beperking, onder de toepasselijke naam roeivalidatie. Waar veel sporten waarbij lopen bijvoorbeeld nodig is, lastig te beoefenen zijn, geldt dit voor roeien niet. Door te komen roeien, komen deze mensen ook uit hun sociaal isolement, waarmee ze door hun beperking vaak te maken hebben.
De ‘heer van stand’ nam dit concept in 1996 mee naar Aruba om er een stichting voor roeivalidatie op te richten onder de naam Fundashon Arubano pa Remavalidashon (FARVa). Dat betekent Arubaanse Stichting voor Roeivalidatie. Een jaar na de oprichting kon er geroeid worden! Er werd in Nederland een wherry aangeschaft, een roeiboot voor twee personen plus stuurman (m/v). Onderkomen werd gevonden in de loods van een voormalige duikschool, aan het strand van de Paardenbaai, waar de hoofdstad van het eiland, Oranjestad, aan gelegen is.
Iedere zaterdagochtend wordt er sindsdien geroeid door en groepje ‘cliënten’ en een groep vrijwilligers. De ‘cliënten’ van deze stichting hebben allemaal een lichte geestelijke beperking, kunnen zich soms met moeite of nauwelijks mondeling uitdrukken. Omdat sommigen niet zelfstandig kunnen roeien, is er een extra bankje in de roeiboot aangebracht waarop een van de vrijwilligers kan zitten om te helpen. In de loop van de jaren zijn er wel diverse cliënten die zelfstandig roeien onder de knie hebben gekregen. Anderen kunnen dat helemaal niet, maar komen mee naar het strand en zitten een rondje naast de stuurman om zo ook op het water te komen. Er wordt ook gevaren met kayaks, ook net zo met een vrijwilliger.
Roeien in Nederland is anders dan in Aruba. Waar roeiers in Nederlands vanaf de kant of stijger in de boot stappen en hun schoenen drooghouden, leggen roeiers in Aroba de boot in het water en stappen tot aan hun knieën in het aangenaam warme water. En hoewel de boot al 30 jaar oud is, is deze goed onderhouden. Zo zijn de spanten door het water aangetast en moesten worden vervangen. Dat is gebeurd in eigen beheer, zodat de ‘cliënten’ kunnen blijven roeien.
De Arubaanse Stichting voor Roeivalidatie is een vreemde eend in de bijt van dit eiland. Maar het voornaamste is dat het gaat om mensen die iets extra’s nodig hebben en verdienen. En het geeft voldoening om hieraan mee te werken en dit te helpen realiseren.
Evert Bongers, vrijwilliger bij FARVa
