Een zorginfarct! Dat is best wel een heftige conclusie uit het Signaleringsrapport van MEE NL. Maar wel helemaal terecht! Want uit heel veel voorbeelden uit de praktijk, blijkt dat er voor veel mensen in ons land niet de goede zorg beschikbaar is op het moment dat dit nodig is. En dus is het vaak wachten en wachten. Of maar gewoon blijven zoeken naar iets dat niet beschikbaar is.
Op papier hebben we geregeld dat mensen dit niet alleen hoeven te doen. Heel fijn! Maar nog steeds weten veel mensen niet dat ze hulp hierbij kunnen krijgen. Helpt dat dan? Soms wel gelukkig. Dan gaan opeens deuren open die voor de hulpvrager zelf gesloten bleven. Dat is vreemd, maar misschien ook een kwestie van de goede weg vinden. Alleen… inmiddels zijn we helaas zo ver gekomen dat ook dit niet meer functioneert. Met al onze regels en hokjes en procedures en afspraken hebben we het allemaal weer superingewikkeld gemaakt. En val je over de rand van het ene hokje dan moet je weer naar het volgende. En is dat niet beschikbaar… tja, helaas. Dan mag je als ouder; als familie zien hoe je het opgelost krijgt. Met heel veel trieste situaties als gevolg.
Iedereen heeft de mond vol over “doen wat nodig is”. Dat is in de praktijk echter al vaak gewoon niet mogelijk. We lopen vast in onze eigen systemen en daardoor worden situaties van mensen met grote hulpvragen vaak alleen maar schrijnender. De schotten tussen de systemen worden (meestal geldgedreven) alleen maar hoger. Snappen we dan niet dat de zorg overall gezien hierdoor alleen maar duurder wordt? En bureaucratischer? En moeilijker te vinden en te verkrijgen?
Achter het zorginfarct zit een zorgdoolhof
De wanden zijn hoog; je kan er niet overheen kijken. Dus ieder weggetje proberen met als risico om weer vast te lopen in een doodlopend pad. Geen andere optie dan omdraaien en het volgende paadje proberen in de hoop wél de juiste weg te vinden. Het kost onnodig tijd en geld. Dat kan zo niet doorgaan.
Blijkbaar ben ik niet de enige die dit vindt. Gelukkig maar!
Het ministerie van VWS ziet en weet heel goed dat de schotten tussen de verschillende zorgdomeinen moeten verdwijnen. Samen met andere partijen, pleiten we vanuit MEE overigens al heel erg lang voor de mogelijkheid om domeinoverstijgende cliëntondersteuning te kunnen bieden. Zodat de vele duizenden mensen die hiervoor opgeleid zijn, in de dagelijkse praktijk ook echt kunnen doen wat nodig is voor hun cliënten.
Valkuil
En dan is hij daar opeens weer. “Onze” beroemde valkuil. In plaats van ruimte geven aan de professional die er al is, kiest het ministerie van VWS voor een nieuwe systeemoplossing. Met grote verbazing lees ik dat er een subsidieregeling is voor weer een nieuw stukje systeem. De “zorgarrangeur” mag aan de slag om mensen te helpen de juiste zorg te vinden. En de gemeente zou dit moeten organiseren. Het ministerie schrijft “de gemeentelijke zorgadviseur gaat naast de cliënt staan en gaat op zoek naar de beste zorg voor diegene”.
Hé, heb ik dat niet eerder ergens gelezen? In alle rapporten en Kamerbrieven wordt dit nu juist als hét kenmerk van cliëntondersteuning beschreven.
Ik raak het spoor geloof ik even bijster en ik ben bang dat ik in de doodlopende paadjes van ons zorgdoolhof het ministerie van VWS ga tegenkomen.
Irene Thuis
Directeur/bestuurder MEE Zuid Limburg
