Standaardiseren, regelgeving en sturen op meetbare gegevens helpen om de rechtmatigheid van subsidies te kunnen controleren. Maar het botst vaak met de individuele behoeften van inwoners en professionals. De vraag is dan ook: zijn controlewens en maatwerk verenigbaar? Het antwoord is ja.
Net als ieder jaar lag ook dit jaar eind april lag de verantwoordingsrapportage van de welzijnsorganisatie die mijn gemeente subsidieert op mijn bureau. 198 pagina’s vol prachtige foto’s van echte mensen, mooie verhalen en hier en daar een ingekaderd citaat van een kwetsbare inwoner die tevreden gebruik had gemaakt van hun collectieve diensten. De cijfers klopten, het aantal cliënten en drempeloverschrijdingen was indrukwekkend hoog, en dat allemaal binnen budget. Voorbeeldig! De subsidie van ruim vier miljoen euro zou net als ieder jaar weer worden vastgesteld. We handelden rechtmatig en keurig volgens de verordening.
Maar terwijl ik de rapportage doorbladerde, schoten er vele vraag door mijn hoofd. Hoe stond het er werkelijk voor in het dagelijks leven van de inwoners die gebruik maakten van de welzijnsvoorzieningen? Wie haalde de verhalen op en schreef dat in de rapportage? Was het wel het verhaal van alle cliënten? Wie heeft er geen verhaal verteld of heeft een minder rooskleurig verhaal? Waarom was het not done om als gemeenteambtenaar de verhalen van de inwoners zelf te horen?
